Finalista do International Dagger Prize
2011
Premio Frei Martín Sarmiento 2011 na categoría de adultos
Libro do Ano nos Premios Irmandade do Libro 2009
Premio Losada Diéguez de Creación Literaria
Premio Brigada 21 de novela negra
Despois do éxito de Ollos de auga, Domingo Villar preséntanos esta apaixonante novela de intriga que mergulla o lector no mundo da Galicia mariñeira, desde os areais das Rías Baixas á paisaxe urbana e as tabernas da cidade de Vigo.
A novela parte dun descubrimento estarrecedor. Unha mañá, o cadáver dun mariñeiro é arrastrado pola marea ata unha praia da vila de Panxón, na ría de Vigo. Se non fose porque ten as mans atadas cunha brida de plástico, Xusto Castelo había ser outro mariñeiro que encontrou a súa tumba entre as ondas mentres pescaba. Sen testemuñas nin rastro da embarcación do finado, o lacónico inspector Leo Caldas mergúllase no ambiente mariñeiro para tratar de clarexar o crime entre homes e mulleres que recean de desvelar as súas sospeitas e que, cando deciden falar, apuntan nunha dirección insólita de máis. Un caso difícil para Caldas, que pasa malos momentos: o único irmán do seu pai está enfermo de gravidade e a súa colaboración no programa radiofónico de Onda Vigo estase volvendo cada vez máis inaturable. Tampouco non facilita as cousas o carácter arroutado de Rafael Estévez, o seu axudante aragonés, que non se dá adaptado á retranca e os sobreentendidos dos galegos.
Domingo Villar volve introducir o lector nunha intriga sen acougo. Unha pescuda policial que, nesta segunda novela protagonizada polo inspector Leo Caldas, tamén é unha esculca na memoria e nas ilusións fanadas.
Premio Frei Martín Sarmiento 2011 na categoría de adultos
Libro do Ano nos Premios Irmandade do Libro 2009
Premio Losada Diéguez de Creación Literaria
Premio Brigada 21 de novela negra
Despois do éxito de Ollos de auga, Domingo Villar preséntanos esta apaixonante novela de intriga que mergulla o lector no mundo da Galicia mariñeira, desde os areais das Rías Baixas á paisaxe urbana e as tabernas da cidade de Vigo.
A novela parte dun descubrimento estarrecedor. Unha mañá, o cadáver dun mariñeiro é arrastrado pola marea ata unha praia da vila de Panxón, na ría de Vigo. Se non fose porque ten as mans atadas cunha brida de plástico, Xusto Castelo había ser outro mariñeiro que encontrou a súa tumba entre as ondas mentres pescaba. Sen testemuñas nin rastro da embarcación do finado, o lacónico inspector Leo Caldas mergúllase no ambiente mariñeiro para tratar de clarexar o crime entre homes e mulleres que recean de desvelar as súas sospeitas e que, cando deciden falar, apuntan nunha dirección insólita de máis. Un caso difícil para Caldas, que pasa malos momentos: o único irmán do seu pai está enfermo de gravidade e a súa colaboración no programa radiofónico de Onda Vigo estase volvendo cada vez máis inaturable. Tampouco non facilita as cousas o carácter arroutado de Rafael Estévez, o seu axudante aragonés, que non se dá adaptado á retranca e os sobreentendidos dos galegos.
Domingo Villar volve introducir o lector nunha intriga sen acougo. Unha pescuda policial que, nesta segunda novela protagonizada polo inspector Leo Caldas, tamén é unha esculca na memoria e nas ilusións fanadas.
A Praia Dos Afogados - TRAILER galego from Tornasol Films on Vimeo.
A música da película:
- Leo Ferré Avec le Temps
- Canción de Soveig de Grieg
- Promenade o Walking the dog de Gershwin
1 comentario:
Hola amigos: Bueno tengo que reconocer que no he leído la novela esta vez, ya la había leído antes y vi la película,
Recuerdo que cuando la leí me sorprendió gratamente, me gustó mucho esa mezcla entre la Galicia actual, de la investigación del crimen y esa Galicia marinera, con barco encantado, superstición y alma en pena, esa Galicia que nos habla de los espiritus como en Non Hai Noite Tan Longa de Agustín Fernández Paz, espíritus que buscan justicia, esa Galicia que también aparece en el Bosque Animado de Wenceslao Fernandez Flores Con Fiz de Cotobela el alma en pena que tiene que ir a San Andrés por no ir de vivo. Tan distinta de la Galicia esa de los muerto viviente de Manel Loureiro donde no existe el espíritu solo el cuerpo se mueve, con el ansia de dovorar.
Tanto por las calles gallegas, como por la de la mayoría de las capitales, vemos andar montones de zombies, que dejan su mente en una cajita cuadrada que llevan en su mano, también llamados móviles, en donde encierran su mente. Miran a través de el, como si fuera una bola de cristal donde se observa nuestro futuro, miran a sus hijos sacándoles fotos constantemente. Hoy en día en la sala de espera del dentista ya no hay revistas, cada uno lleva su móvil y con su watsapp ya está entretenido,
Bueno os dejo Un saludo
Publicar un comentario