Deixemos falar ao vento, a última novela de Juan Carlos Onetti, é o fin dun proceso de destrución que vén xestándose varios libros atrás. É a historia do fracaso dun home en tres diferentes circunstancias: como médico, como pintor e como comisario dun pobo de ficción chamado Santa María. Pero é algo máis que iso, eu diría que: Medina é a representación do fracaso do home e que esta é a novela da incomunicación e o desamor. Medina, como o Harry Haller de Hermann Hesse, sente desvinculado do grupo humano e isto faille contemplar ás persoas desde unha óptica exterior: as espida, observa os seus xestos, radiografía as súas actitudes, sempre desde o prisma da desconfianza.Isto non lle fai mellor nin peor que o resto dos personaxes, pero, con todo, a penetrante lucidez de que dá mostra, para profundar na deshumanización e o baleiro da nosa época, convérteo nun símbolo do home actual. A incomunicación e a traizón aparecen como unha constante, e en contraposición obrigada, a soidade e a desconfianza...
Seguir lendo en
El País
Biografía de Juan Carlos Onetti no
Instituto Cervantes.
Análise da obra no
Instituto Cervantes
Julio Cortázar dijo
sobre Dejemos hablar al viento y Juan Carlos Onetti:
«Una vez más encontré
aquí todo lo que te hace diferente y único entre nosotros.»
Outras propostas de lectura:
No hay comentarios:
Publicar un comentario